Оиди равоншиносӣ

Самияҷон.
Шумо ба гапи волидонатон гӯш медиҳед? Хирадмандон фармудаанд : «Эй писарам (духтарам)! Насиҳати падари худро бишнав, ва таълими модари худро рад накун». Дар ёд доред, ки модаратон шуморо дӯст медоранд ва ба шумо танҳо некӣ мехоҳанд, барои ҳамин ба он кас гӯш додан ва итоат кардан аз рӯи хирад аст. Агар байни шумову модаратон муоширати хуб вуҷуд дошта бошад ва агар дар ёд доред, ки он кас шуморо дӯст медоранд, ба онҳо итоат кардан бароятон осонтар мегардад. Ташвишҳои худро ба волидатон ошкор кунед. Ин ба онҳо кӯмак мекунад, ки шуморо фаҳманд. Албатта, шумо низ бояд барои фаҳмидани он кас кӯшиш намоед.
Самияҷон, шумо ягон бор аз рӯи маслиҳати ҳамсолонатон амал кардед? Аз ин ҷиҳат эҳтиёт бошед. Маслиҳати онҳо шояд ба назаратон нағз тобад, вале дар асл метавонад тамоман кӯмак накунад. Он ҳатто метавонад ба шумо зарар расонад. Чунки ҷавонон мисли калонсолон хираду таҷриба надоранд. Аксари онҳо фикр намекунанд, ки қарорҳои ҳозираашон ба ояндаи онҳо зарар расонида метавонанд. Аз онҳо ибрат нагиред, балки бикӯшед, ки доим бо волидонатон кушоду равшан муошират кунед. Фикру ҳиссиётатонро ба онҳо бигӯед. Аз рӯи маслиҳати волидонатон амал намоед ва аз хиради онҳо таълим гиред.
Самияҷон, шумо низ «дар гуфтан оҳиста» бошед ва дарҳол суханони волидонатонро набуред, зеро Худо онҳоро ба тарбия кардани шумо вазифадор кардааст. Онҳо шояд ҳолатҳоеро аз сар гузаронидаанд, ки ҳоло бо шумо рӯй дода истодаанд. Беш аз ин, онҳо аз хатогиҳои дар хурдӣ кардаи худ пушаймонанд ва самимона мехоҳанд, ки шуморо аз чунин хатогиҳо эмин доранд. Барои ҳамин ба волидонатон чун ба дӯст назар кунед, на чун ба душман; онҳо ба шумо кӯмак расондан мехоҳанд, на зарар. «Падар ва модари худро иззат» намоед ва чӣ тавре ки онҳо шуморо дӯст медоранд, шумо низ онҳоро дӯст доред. Ва он гоҳ ба онҳо осонтар мешавад, ки бо шумо муошират кунанд.
Ҷавонону наврасон низ бояд оромиро нигоҳ доранд. Хусусан, агар шумо наврас бошед, шояд ба шумо маъқул нест, ки падару модаратон шуморо ҳидоят мекунанд. Шояд шумо фикр кунед, ки онҳо ба шумо боварӣ надоранд. Аммо дар хотир дошта бошед, ки волидон ғами шуморо мехӯранд, чунки шуморо дӯст медоранд. Оромона ба гапи волидонатон гӯш диҳед ва роҳнамоии онҳоро қабул намоед. Бо ин шумо эҳтиром ва боварии волидонатонро ба даст меоред. Ва он гоҳ волидон метавонанд ба шумо дар ҷонибҳои муайян озодӣ диҳанд. Худдорӣ зоҳир кардан аз рӯи хирад аст. Чунки дар Панднома омадааст:  "Одами нодон тамоми хашми худро берун меоварад, вале хирадманд худдориро пеша мекунад".
Бо эҳтироми самимӣ Ризвона.